Στα χρόνια μου, δε θυμούμαι άλλο πολιτικό αρχηγό που να ‘χει βρεθεί σε θέση παραπλήσια αυτής στην οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας.
Δε λέω, θυμούμαι αρχηγούς που δεχτήκανε πόλεμο από αντιπάλους τους, πολλές φορές και βρώμικο πόλεμο, αλλά κανείς τους δεν είχε απέναντί του τα πάντα όλα και τους πάντες όλους, χωρίς καμιά απολύτως εξαίρεση, να τον πολεμούν ενορχηστρωμένα, να τον λούζουν με κατάρες, λάσπες και βοθρολύματα συντονισμένα, να χρησιμοποιούν σαν όπλα τους το ψέμα, τη συκοφαντία, τον γκαιμπελισμο, τη δολοφονία χαρακτήρα και τα χαλκεία ψεύτικων αποκαλύψεων της μαύρης κουκούλας, εν χορώ.
Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας, στη νεότερη πολιτική ιστορία της χώρας, δέχτηκε (και συνεχίζει να δέχεται) τόσο πόλεμο, τέτοιο πόλεμο, από τόσους ορκισμένους εχθρούς, από τέτοιους πολέμιους, που ένας κοινός στόχος κι ένας κοινός σκοπός τους ενώνει:
Να τον εξαφανίσουν από το πολιτικό προσκήνιο, και αν είναι μπορετό να τον εξαφανίσουν και από τη μνήμη του λαού, και κυρίως από τη μνήμη εκείνων που θα κληθούν αύριο να γράψουν τις ιστορικές αλήθειες.
Στρατιές ολόκληρες μισθοφόρων φαλαγγιτών παίρνουν μέρος σ’ αυτόν τον πρωτοφανή πόλεμο.
Στα πιο σκοτεινά λαγούμια της κόλασης σχεδιάζονται, αποφασίζονται και διατάσσονται οι επιθέσεις.
Κι εκείνος, σαρανταπληγιασμένος, γυρεύει απελπισμένα ώμους ν’ ακουμπήσει, για να μπορέσει ν’ αντέξει ως το τέλος.
Παλιότερα, έψαχνε τους ώμους και στον κομματικό του περίγυρο, μα πλέον έχει πάψει την εσωκομματική αναζήτηση.
Αυτός γνωρίζει γιατί.
Και απόμεινε με την τελευταία ελπίδα του, με τους απλούς πολίτες, που πιστεύουν σ’ αυτόν.
Στους πολίτες, που θωρούνε το άδικο και οργίζονται, όχι στους άλλους που κανακεύουν το άδικο.
Αυτοί οι ώμοι, αυτών των πολιτών του έχουν απομείνει, αποκούμπι κι ανασεμιά.
Αυτοί οι ώμοι των δίκαιων, μοιράζονται με τους δικούς του ώμους το βάρος του σταυρού του μαρτυρίου του, που έφτιαξαν όλοι μαζί οι σταυρωτήδες του.
Φανεροί και σκοτεινοί, ξένοι και «δικοί» του.
❝ ετικέτες ❞ #ΤΣΙΠΡΑΣ
